Γράφει ο Daniel Pipes
The Boston Globe 4 Απριλίου 2024
Μήπως ήρθε η ώρα να εφαρμόσουμε τη λύση των δύο κρατών – δηλαδή να αναγνωρίσουμε την ημικυρίαρχη Παλαιστινιακή Αρχή (ΠΑ) ως κράτος, ως «Παλαιστίνη», μαζί με το Ισραήλ;
Ο Πρόεδρος Μπάιντεν λέει ναι – «η μόνη πραγματική λύση είναι μια λύση δύο κρατών» – και 19 Δημοκρατικοί γερουσιαστές ζητούν «δύο κράτη για δύο λαούς». Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου λέει όχι – «Το Ισραήλ θα συνεχίσει να αντιτίθεται στη μονομερή αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους» – και οι Ρεπουμπλικάνοι, σύμφωνα με τα λόγια της Washington Post, «αγκαλιάζουν τον Νετανιάχου πιο σφιχτά». Αυτή η υψηλού προφίλ σύγκρουση απειλεί να βλάψει τα συμφέροντα και των δύο χωρών. Ευτυχώς, υπάρχει κοινό έδαφος που προσφέρει έναν τρόπο να προχωρήσουμε το θέμα. Έχει δύο συστατικά.
Πρώτον, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και του Ισραήλ έχουν αποδεχθεί δημοσίως κατ’ αρχήν ένα παλαιστινιακό κράτος. Ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους το έκανε το 2002 και ο ίδιος ο Νετανιάχου το 2009. Ομολογουμένως, ο Νετανιάχου στη συνέχεια άλλαξε γνώμη, αλλά ο έξω κόσμος δεν θα τον αφήσει να αναιρέσει μια απόφαση ήδη εδώ και 15 χρόνια. Η προσπάθεια οπισθοδρόμησης σε αυτή τη συμφωνία ισοδυναμεί με καταδικασμένη προσπάθεια οπισθοφυλακής.
Είναι αλήθεια ότι πριν από έναν αιώνα, “Παλαιστίνιοι” σήμαιναν Εβραίοι, όχι Άραβες. αλλά οι Παλαιστίνιοι Άραβες αποτελούν σήμερα έναν λαό. Το να προσποιείσαι το αντίθετο μυρίζει ματαιότητα.
Είναι επίσης αλήθεια ότι η αποκατάσταση της ιορδανικής και αιγυπτιακής κυριαρχίας στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα πριν από 60 χρόνια είναι μια πιο ελκυστική εναλλακτική από μια λύση δύο κρατών. αλλά τόσο το Αμμάν όσο και το Κάιρο αποκρούουν σθεναρά αυτήν την ιδέα. Το Ισραήλ που κυβερνά όλα αυτά τα εδάφη παρατείνει μια από τις πιο άγριες και μακροχρόνιες συγκρούσεις στον κόσμο. Παλαιστίνη είναι αυτή.
Αλλά τι είδους Παλαιστίνη; Εκεί βρίσκεται ο δεύτερος τομέας συμφωνίας μεταξύ της Ουάσιγκτον και της Ιερουσαλήμ. Ο καθένας το δέχτηκε υπό τον όρο μιας πλήρους αναθεώρησης της παλαιστινιακής συμπεριφοράς. Ο καθένα έθετε τρεις προϋποθέσεις.
Ο Μπους πρόσφερε «την αμερικανική υποστήριξη για τη δημιουργία ενός προσωρινού κράτους της Παλαιστίνης… εάν οι Παλαιστίνιοι ασπαστούν τη δημοκρατία, αντιμετωπίσουν τη διαφθορά και απορρίψουν σθεναρά τον τρόμο».
Ο Νετανιάχου περιέγραψε τους όρους του Ισραήλ ως «εγγύηση σχετικά με την αποστρατιωτικοποίηση και τις ανάγκες ασφάλειας του Ισραήλ», συν την αναγνώριση του Ισραήλ «ως του κράτους του εβραϊκού λαού».
Μαζί, αυτά τα αιτήματα – τα οποία παραμένουν τόσο κεντρικά σήμερα όσο και όταν εκφράστηκαν για πρώτη φορά – απαιτούν έναν μετασχηματισμό των παλαιστινιακών στάσεων και ενεργειών.
(Παρόλα αυτά, παραμένουν επιμέρους και πρέπει να προστεθούν και άλλα αιτήματα· τέλος στη συκοφαντία του Ισραήλ από την Παλαιστινιακή Αρχή, αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσά της και πλήρης εξομάλυνση των σχέσεων.)
Δυστυχώς, αυτές οι έξι συνθήκες έχουν ουσιαστικά εξαφανιστεί από τη συλλογική μνήμη. Ξεχνώντας τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ εμπλέκονται σε μια αχρείαστη «ναι ή όχι στην Παλαιστίνη;» διαφωνία. Μαζί τους, οι δύο κυβερνήσεις μπορούν να συμμετάσχουν σε μια ρεαλιστική και εποικοδομητική συζήτηση “έχει η Παλαιστινιακή Αρχή εκπληρώσει τις προϋποθέσεις;”
Η Παλαιστινιακή Αρχή, η οποία κλείνει τα 30 χρόνια τον επόμενο μήνα, έχει ένα εκτενές πλαίσιο για να κριθεί.
Ακολουθεί μια συνοπτική αξιολόγηση για καθεμία από αυτές τις έξι απαιτήσεις ΗΠΑ-Ισραήλ:
Καθιερώστε τη δημοκρατία: Ο ηγέτης της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς διανύει το 20ό έτος της 4ετούς θητείας του και απορρίπτει ακόμη και τις στημένες εκλογές που χαρακτηρίζουν τους τυράννους που προσποιούνται ότι είναι δημοκρατικοί.
Μειώστε τη διαφθορά: Ο Γκάιθ αλ-Ομάρι, πρώην σύμβουλος του Αμπάς, διαπιστώνει ότι «το εντυπωσιακό 87% των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα πιστεύει ότι η Παλαιστινιακή Αρχή είναι διεφθαρμένη».
Απόρριψη του τρόμου: Η Παλαιστινιακή Αρχή πανηγυρίζει ευθαρσώς τη δολοφονία των Ισραηλινών. Για παράδειγμα, ένα τηλεοπτικό κήρυγμα δήλωνε ότι “Όλα τα όπλα πρέπει να στοχεύουν τους Εβραίους”. Επίσης, καυχήθηκε για τον ρόλο της στις 7 Οκτωβρίου.
Αποστρατιωτικοποίηση: Η Παλαιστινιακή Αρχή έχει πάνω από 83.000 προσωπικό ασφαλείας για τα οποία ξοδεύει το ένα τρίτο του προϋπολογισμού της, καθιστώντας την (μαζί με τη Χαμάς) την πιο στρατιωτικοποιημένη κοινωνία στον κόσμο. (Μόνο η Βόρεια Κορέα αντιστοιχεί σε αυτό το ποσοστό.)
Εγγύηση των αναγκών ασφαλείας του Ισραήλ: Η Παλαιστινιακή Αρχή ενέκρινε πέρυσι μια πρόθεση «να ανατινάξουν όλες τις πόλεις της σιωνιστικής οντότητας».
Αναγνωρίστε το Ισραήλ ως το εβραϊκό κράτος: Ο Αμπάς το απορρίπτει κατηγορηματικά, χλευάζοντας τους Ισραηλινούς: “Μπορείτε να αποκαλείτε τον εαυτό σας όπως θέλετε, αλλά δεν θα το δεχτώ”.
Καθώς η Παλαιστινιακή Αρχή δεν δέχεται κάθε κοινή πρόταση συνθήκης ΗΠΑ-Ισραήλ, η Ουάσιγκτον και η Ιερουσαλήμ έχουν σταματήσει τη διαδικασία. Ήρθε η ώρα να τελειώσουν οι άχρηστοι καβγάδες τους και να επικεντρωθούν στο να πείσουν τον Αμπάς και το καθεστώς του να εκπληρώσουν αυτές τις απαιτήσεις κοινής λογικής, για παράδειγμα μειώνοντας την υπερστρατιωτικοποίηση της ΠΑ.
Αντίστοιχα, μερικές ταπεινές συμβουλές σε κάθε κυβέρνηση.
Ιερουσαλήμ: Σταματήστε να διεκδικείτε εκ νέου όσα ήδη παραχωρήσατε. Κατευθύνετε την προσοχή του Μπάιντεν στις έξι ανεκπλήρωτες προϋποθέσεις. Επιμείνετε να γίνουν προς ικανοποίηση σας – και όχι των Αμερικανών –.
Ουάσιγκτον: Σταματήστε να αγνοείτε ότι η Παλαιστινιακή Αρχή δεν έχει κάνει καμία από τις απαιτούμενες αλλαγές. Βάλτε το βάρος της αλλαγής στους Παλαιστίνιους. Προκαλέστε τους να αποδειχθούν άξιοι ενός κυρίαρχου κράτους.
Και πώς μπορεί να πιεστούν οι Παλαιστίνιοι να κάνουν αυτές τις αλλαγές; Μέσω αυτού που αποκαλώ Νίκη του Ισραήλ: πείθοντάς τους ότι έχασαν τη μακρά μάχη τους με το Ισραήλ και ήρθε επιτέλους η ώρα να συμβιβαστούν με το εβραϊκό κράτος.
Συγκεκριμένα, αυτό σημαίνει ότι το Ισραήλ τερματίζει τη διαχείριση δύο εχθρικών οργανώσεων, της Παλαιστινιακής Αρχής και της Χαμάς, της πρώτη μέσω οικονομικής λιμοκτονίας και της άλλης μέσω καταστροφής, όπως συμβαίνει τώρα στη Γάζα. Στη συνέχεια, το Ισραήλ εξουσιοδοτεί αυτούς τους πολλούς Παλαιστίνιους που είναι έτοιμοι να ζήσουν σε αρμονία μαζί του χρηματοδοτώντας τους, δίνοντάς τους φωνή και συμπεριλαμβάνοντάς τους στη διακυβέρνηση.
*Ο Ντάνιελ Πάιπς είναι πρόεδρος του Φόρουμ Μέσης Ανατολής και συγγραφέας του βιβλίου Ισλαμισμός εναντίον Δύσης: 35 χρόνια γεωπολιτικής πάλης (Wicked Son, 2023). © 2024 από τον Daniel Pipes.